اشعار شهادت حضرت رقیه(س)

      از خيمه ها دور از تمناي نگاهم
      آن روز رفتي و دلم پشت سرت ماند
      بيچاره لب هايم به دنبال لب تو
      در حسرت آن بوسه هاي آخرت ماند
      **
      بوسيدن لب هاي من ، وقتي نمي برد
      حق دارم از دست لبت دلگير باشم
      وقتي به دنبال سرت آواره هستم
      بايد اسير اين همه زنجير باشم
      **
      يادش به خير آن روزهاي در مدينه
      دو گوشواره داشتم حالا ندارم
      رنگ كبودم مال دختر بودنم نيست
      من مشكلم اين جاست كه بابا ندارم
      **
      از شدت افتادنم از روي ناقه
      ديگر برايم اي پدر پهلو نمانده
      گيرم برايم چند معجر هم بيارند
      من كه دگر روي سرم گيسو نمانده
      **
      از كربلا تا كوفه، كوفه تا به اين جا
      در تاول پايم هزاران خار مي رفت
      بابا نبودي تا ببيني دختر تو
      با چه لباسی كوچه و بازار مي رفت
      **
      ديدم كه عمه آستين روي سرش بود
      از گيسوي بي معجرم چيزي نگفتم
      وقتي كه از گيسو بلندم مي نمودند
      از سوزش موي سرم چيزي نگفتم

      علی اکبر لطیفیان

      ********************


      روی قبرم بنویسید که دور از وطنم
      جای سِنّم بنویسید که پیر از مِحنم

      بنوسید که غسّاله مرا غسل نداد
      بنویسید شبیه پدرم بی کفنم

      بنویسید مرا عمه حلالم بکند
      بنویسید نشد بوسه به دستش بزنم

      بُهت غسّاله از این بود که دید افتاده
      چند تا لکه ی مشکوک به روی بدنم

      کاش می شد به کسی این همه زحمت ندهم
      کاش می شد که خودم قبر خودم را بکنم

      خواستم یک دو وصیت کنم اما هر بار
      جای آن لخته خون ریخت برون از دهنم

      بسکه زهرا شدم آخر نتوانست کسی
      در بیارد ز من سوخته ام، پیرهنم

      رفتم و قصه ی لالایی مادرها شد
      ماجرای وسط خیمه ی غم سوختنم

      حسین قربانچه

      ********************


      آیینه ، آمدی سحری در خرابه ام
      خیلی شبیه روی تو شد روی من پدر
      تو در تنور رفتی و موی تو کم شده
      در بین شعله سوخته گیسوی من پدر
      **
      هنگام پبشواز سر تو به این سرا
      من فکر یک عصا نکنم می خورم زمین
      پایم شکسته است و کمی راه می روم
      تکیه به بچه ها نکنم می خورم زمین
      **
      از بس دویده ام به بیابان به روی خار
      پای سراسر آبله ام را نگاه کن
      زنجیر ها به بازوی من جا گذاشتند
      زخم سیاه سلسله ام را نگاه کن
      **
      دور و برم تصدق این شهر ریخته
      در شام نان خشک زیاد است ای پدر
      سنگین شده دو گوش من و صورتم کبود
      دردآور است سیلی یک مست ای پدر
      **
      از سرفه های زخمی من خسته می شوند
      اهل خرابه هر که نشیند کنار من
      خیلی دلم شکست که با خنده دختری
      آویخت توی گوش خودش گوشوار من
      **
      در مجلس یزید به خود لطمه می زدم
      انگار روی صورتم آب مذاب ریخت
      وقتی به طشت چوب به روی لب تو زد
      وقتی که کاسه کاسه به رویت شراب ریخت

      رضا رسول زاده

      ********************


      ديگر بس است زحمتِ عـمّه نمي دهم
      حتي شده است مِنّـتِ ديوار مي كشم
      بابا تحملِ نفسم مشكلم شده
      از پهلوئي كه خورده زمين كار مي كشم
      **
      با چوبِ خيزرانِ پدرهاي خود هنوز
      پيشِ خرابه دختركان گرمِ بازي اند
      گهواره ی علي ، گُلِ سر، كفشهاي من
      بابا برايشان فقط اسباب بازي اند
      **
      از مجلسي كه حرف كنيزي ما شنيد
      احوال خواهرت چقدر ريخته به هم
      بايد مرتبت كنم امشب كه نيزه نيست
      رگهاي حنجرت چقدر ريخته به هم
      **
      يك سنگ از ميان دو نيزه عبور كرد
      شكر خدا به جاي سرت خورد بر سرم
      جـان رباب، شكر خدا سنگ دومي
      جاي سر پسرت خورد بر سرم
      **
      يك چند بار را كه خود من شمرده ام
      افتاده اي ز نـيزه به روي زمين شان
      جز نيزه دار همسفري داشتي مگر؟
      بوي تو مي دهد چقدر خورجينشان

      **
      پيشاني تو را كه مداوا نكرده اند
      قدري چكيد خون جبينت به روي من
      انگشتر تو داشت و زد روي گونه ام
      افتاد نقش روي نگينت به روي من
      **
      دندانِ شيريم كه شكست، سرم شكست
      هر كس كه ديد روي مرا اشتباه كـرد
      عمّه به معجـرم دو گِره زد، كشيدنش
      روي مرا كشيدنِ مـعجر سيـاه كرد
      **
      ته مانده هاي گيسوي نازم تمام شد
      در بينِ مُشت پيرزنـي گيـر كرده است
      لقمه به دست حرمله مي خورد نان ولي
      با پشتِ دست طفلِ تو را سير كرده است

      حسن لطفي

      ********************


      مرهم كنون به زخم رسيده ... چه فايده !
      بابا سرت رسيده ... بريده ... چه فايده !

      امشب كه آمدي به خرابه ببينمت
      سويي نمانده است به ديده چه فايده

      تو آمدي كه بوسه زني جاي سيلي ام
      با اين لب بريده بريده چه فايده

      مي خواستم به پاي تو خيزم پدر، ولي
      قدم شبيه عمه خميده چه فايده

      از دست هاي پر ورمم چه توقعي است
      از پاي روي خار دويده چه فايده

      گيرم كه گوشواره برايم خريده اي
      من لاله گوش هام دريده چه فايده

      گفتم اگر كه ناز كنم ، ناز مي خري
      حالا كه رنگ و روم پريده چه فايده

      مي خواستم فقط تو كشي دست بر سرم
      رفتي و دست غير كشيده چه فايده

      رضا رسول زاده

      ********************


      نیمه شب در خرابه وقتی که
      ربنای قنوت پیچیده
      بعد زاری و هق هق گریه
      چه شده این سکوت پیچیده
      **
      عمه اش گفت خوب شد خوابید
      چند شب بود تا سحر بیدار
      کمکم کن رباب جای زمین
      سر او را به دامنت بگذار
      **
      آمد از بین بازویش سر را
      تا که بردارد عمه اش ای داد
      یک طرف دخترک سرش خم شد
      یک طرف سر به روی خاک افتاد
      **
      شانه اش را گرفت با گریه
      به سر خویش زد تکانش داد
      تا که شاید دوباره برخیزد
      سر باباش را نشانش داد
      **
      دید چشمان نیمه بازش را
      پلک آتش گرفته اش را بست
      دید نیلوفر است با دستش
      زخمهای شکفته اش را بست
      **
      حلقه های فشرده زنجیر
      دید چسبیده اند بر بدنش
      تا که زنجیر باز شد ای وای
      غرق خون شد تمام پیرهنش
      **
      پنجه بر خاک میزد و می گفت
      نیمه جانی به دستها داریم
      با ربابش زیر لب می گفت
      به گمانم که بوریا داریم
      **
      کفنش کرد عمه خاکش کرد
      پیکری که نشان آتش داشت
      یادگاری ولی به دستش ماند
      معجری که نشان آتش داشت
      **
      با همان پیرهن همان زنجیر
      دخترک زیر خاک مهمان بود
       داغ اصغر بس است تدفينش
      فقط از ترس نیزه داران بود

      حسن لطفی

      ********************


      از دشت پربلا و مکانش که بگذریم
      از ظهر داغ و بحث زمانش که بگذریم

      یک راست می رسیم به طفل سه ساله ای
      از انحنای قد کمانش که بگذریم

      از گم شدن میان بیابان کربلا
      یا از به لب رسیدن جانش که بگذریم

      تازه به زخم های کف پاش می رسیم
      از زخم های گوش و دهانش که بگذریم

      حتی زنان شام به حالش گریستند
      از حال عمه ی نگرانش که بگذریم

      خیلی نگاه حرمله آزار می دهد
      از خاطرات تیر و کمانش که بگذریم

      با روضه ی کشیده ی گوشش چه می کنند
      از گوشواره های گرانش که بگذریم

      دروازه کودکان بدی داشت لااقل
      از ازدحام پیر و جوانش که بگذریم

      در مجلس یزید زبانش گرفته بود
      از حرف های سخت و بیانش که بگذریم

      حالا به گریه کردن غساله می رسیم
      از دستهای زجر و توانش که بگذریم...

      سعید پاشازاده

      ********************


      از سفر آمدی و روشن شد
      چشم هايی كه تارتر شده اند
      از سفر آمدی به جمعی كه
      همگی دست بر كمر شده اند
      **
      آمدی تا بگويیم بر نی
      نشده دخترت فراموشت
      شانه ام ياريم اگر كه كند
      می شود دستهايم آغوشت
      **
      زخم های تو را شمردم كه
      یک به یک نذر بوسه ای دارم
      چه قدر زخم بر لبت داری
      چه قدر بوسه من بدهكارم
      **
      با همان بوی سيب و آن لبخند
      در شبی سوت و كور آمده ای
      رنگ و رويت ولی عوض شده است
      تو مگر از تنور آمده ای !؟
      **
      بعد از اين دست بادها ندهم
      گيسوان تو را كه شانه كنند
      من نمردم كه سنگ ها هر بار
      زخم پيشانيت نشانه كنند
      **
      رنگ و رويم پريده می دانی
      چند روزی گرسنه خوابيدم
      شده كوتاه چادرم يعنی
      خويش را بين شعله ها ديدم
      **
      دختران ،گرم بازی اما من
      با عمو حرف می زدم آرام
      گله از چشم های نامحرم
      از يتيمی از آن همه دشنام
      **
      دختری كه مقابلم انداخت
      باز هم نان پاره ی خود را
      جان بابا به گوش او ديدم
      هر دوتا گوشواره ی خود را
      **
      گيسوانی كه داشتم روزی
      كربلا تا به شام كم كم سوخت
      خواستم تا كه شعله بردارم
      نوک انگشتهای من هم سوخت
      **
      لكنتم بيشتر شده، خوب است
      لكنت دخترانه شيرين است
      لهجه ام را ببين عوض شده است
      چه قدر دست زجر سنگين است

      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید

      ********************


      آمدی و شب سیاه من
      عاقبت مثل روز روشن شد
      همه دیدند من پدر دارم
      روسیاهی نصیب دشمن شد
      **
      از همان ساعتی که رفتی تو
      خنده بر من حرام شد بابا
      مثل تو در غروب روز دهم
      عمر من هم تمام شد بابا
      **
      «وای از ضربه دوازدهم »
      که شده بانی اسیری من
      هست زیر سر همان گودال
      همه ماجرای پیری من
      **
      من بمیرم چه کرده با سر تو
      خنجر کند ،قاتلت بابا
      کاش جای تو دخترت می رفت
      زیر سم ستور دشمن ها
      **
      تا که تو روی نیزه ها رفتی
      حرمت ما ز چشم ها افتاد
      جای دستی زُمُخت بر روی
      گونه های رقیه جا افتاد
      **
      تا که تو روی نیزه ها رفتی
      چادرم پاره پاره شد بابا
      فکر و ذکر تمام کوفی ها
      غارت گوشواره شد بابا
      **
      تا که تو روی نیزه ها رفتی
      دشمنانت هجوم آوردند
      چه قدر وحشیانه و با حرص
      بال های رقیه را کندند
      **
      شکل زهرا شدن به من بابا
      بیشتر از همیشه شد لازم
      گشت کرببلا و کوفه و شام
       شعبه کوچه بنی هاشم
      **
      رفت از دست من النگو و
      آمده جای آن غل و زنجیر
      چه قدر غربت و اسارت و درد
      دیگر از روزگار هستم سیر
      **
      حال که آمدی به دیدن من
      رحم بر این اسیر غربت کن
      پای من را به آسمان وا کن
      عمه را از عذاب راحت کن

      محمد حسین رحیمیان

      ********************


      بر نيزه ها از دور مي ديدم سرت را
      بابا تو هم ديدي دو چشم دخترت را؟

      چشمانم از داغ تو شد باغ شقايق
      در خون رها وقتي که ديدم پيکرت را

      اي کاش جاي آن همه شمشير و نيزه
      يک بار مي شد من ببوسم حنجرت را

      بابا تو که گفتي به ما از گوشواره
      همراه خود بردي چرا انگشترت را

      با ضرب سيلي تا که افتادم ز ناقه
      ديدم کبودي هاي چشم مادرت را

      يک روز بودم ياس باغ آرزويت
      حالا بيا با خود ببر نيلوفرت را

      یوسف رحیمی

      ********************


      هر چند دل شكسته و هر چند بی پر است
       اما هنوز مثل همیشه كبوتر است

      گر پای نیزه از حركت ایستاده بود
       از شدت علاقۀ بابا به دختر است

      زهراتر از همیشه به سجاده آمده
       اندازۀ قدش، چقدر گریه آور است

      این زخم های روی سرش روی پیكرش
       با زخم های شهر مدینه برابر است

      او بیشتر بهانه‌ی بابا گرفته است
       پس عمرش از تمامی این قوم كمتر است

      این لاله‌ای كه بر سر مویش گره زدند
       سوغات كوفه است به جای گل سر است

      فردا نماز صبح بدون رقیه است
       فردا كه بام مأذنه ها بی كبوتر است

      علی اکبر لطیفیان

      ********************


      مثل گذشته بال و پر دارم ؟ندارم
      حال بپر، بال بپر، دارم؟ندارم

      بی اطلاعم اینکه این مردم چه کردند ....
      .....با معجرم ، اما خبر دارم ندارم

      گفتند: می آید پدر، یعنی می آید؟
      اصلا مجالی تا سحر دارم؟ ندارم؟

      عمه کمک کن آن توانی را که با آن
      این پرده را از طشت بردارم ندارم

      سر را گرفت و با خودش هی فکر میکرد
      یعنی دوباره من پدر دارم ؟.... ندارم

      هر چند زخمی ام ولی از زخمهایت
      زخمی بگویی بیشتر دارم ندارم

      با دیدن تو دردها از یاد من رفت
      پس بعد از این دردی اگر دارم ندارم

      علی اکبر لطیفیان

      ********************


      کیست امشب در دل طوفانی او جا کند
      قطره های تاولش را راهی دریا کند

      گرد و خاکی گشته بود امّا هنوز آئینه بود
      صفحه ی آئینه را فردای محشر وا کند

      مشتی از خاکستر پروانه نیّت کرده است
      کنج این ویران سرا گلخانه ای برپا کند

      تار و پودی از لباس مندرس گردیده اش
      می تواند دیده ی یعقوب را بینا کند

      او که دارد پنجه ای مشکل گشا، قادر نبود
      چشمهای بسته ی بابای خود را وا کند

      گیسویش را زیر پای میهمانش پهن کرد
      آنقدر فرصت نشد تا بوریا پیدا کند

      خشتهای این خرابه سنگ غسلش می شود
      یک نفر باید دوباره غسل یک زهرا کند

      علی اکبر لطیفیان

      ********************


      سه سالش بود اما درد بسیار
      نهالی بود و برگ زرد بسیار

      شبیه پیرزن ها راه می رفت
      دلش پر بود از آه سرد بسیار

      میان گریه گاهی حرف می زد
      شکایت از همه می کرد بسیار

      اگر گاهی زمین می خورد آه اش
      همه را گریه می آورد بسیار

      خدایی درد دارد مشت خوردن
      برای بچه از نامرد بسیار

      کشید آنقدر موی این پری را
      که می ترسید از هر مرد بسیار

      شبیه فاطمه بودن همین است
      کمی عمر و بجایش درد بسیار

      مهدی صفی یاری

      ********************


      قدم من، نفس من، زمین تـو هوا تـو
       به اینجا رسیده "مَـن"م با دو تا "تـو"

      بیا شاید این بال هامان پریدند
       خدا را چه دیدی، تو حالا بیا تـو

      ...برای پر و بالِ این جا نشینم
       كمی آسمان باش و منهم بَرا تو

      بیا اصلاً عمّه قضاوت كند، " این
       كه من زودتر خواب دیدم وَ یا تـو"

      من و عمّه باید به زحمت بیفتیم
       برای تو و دیدن تو، چرا تو ؟

      شكسته دل هر كه در این خرابه است
       خدا، آسمان، جبرئیل، عمّه، ما، تو

      به معراج هفت آسمانم رسیدم
       همین جا، همین كنج ویرانه با تـو

      بیا تا كه گیسوی هم را ببافیم
       یكی من ، یكی تـو دو تا من، دو تا تو

      علی اکبر لطیفیان

      ********************


      اگر که دلخوشی عمه را نیاوردی
      بگو برادر من را چرا نیاوردی؟

      به وقت غارت خیمه عروسکم گم شد
      عروسک من غمدیده را نیاوردی؟

      عمو که آب نیاورد عاقبت خیمه
      تو آمدی پدر آیا غذا نیاوردی؟

      نگاه می کنی از روی نیزه، مبهوتی
      منم رقیه پدر جان به جا نیاوردی؟

      به گوش تو نرسیده که پهلویم زخم است
      چرا برای رقیه عصا نیاوردی؟

      برای آنکه بگیری مرا و تاب دهی
      سرت که هیچ چرا دست و پا نیاوردی؟

      سید محمد جوادی